De meeste mensen beginnen te vertellen over hun opleidingen als ze zichzelf moeten voorstellen. Laat mij het net even anders aanpakken. Ik zie mezelf als een positieve dromer die ook realistisch is. Er is meer tussen wit en zwart dan enkel grijs, je moet het enkel willen zien. Ik ben creatief en dans graag ‘salsa’. De kleuren paars en turquoise komen vaak voor in mijn kledingkast en ik hou van de geur van lelies. Ik kan enorm genieten van de stilte en natuurgeluiden. Lezen en luisteren naar podcasts kunnen me tot rust brengen en tevens ook mijn leerhonger stillen. Als ik mijn immer volle hoofd wil leegmaken kruip ik achter mijn naaimachine zodat ik me enkel kan focussen op datgene dat voor me ligt. Ik heb regelmatig tijd nodig om op te laden in een prikkelarme omgeving. Zo laad ik mijn lichaam en mijn sociale batterij weer op. Onze poes Floortje loopt hier ook rond, dus opgepast met kattenallergie.
Ik ben ook een trotse mama. Mijn man en ik brachten samen 3 kinderen groot. Soms spreken mensen over ‘het lege nest’ syndroom. Ik hou meer van de term ‘bird launchers’. We hebben ons best gedaan zodat ze klaar zijn om binnen een paar jaar uit te vliegen en hun eigen weg te gaan. Loslaten en ook vasthouden blijft belangrijk.
En dan nu de professionele kant van mijn bestaan.
In 2000 startte ik als kleuteronderwijzeres. Ik stond zowel in de kleuterschool als in de lagere school en mocht alle leeftijden onder mijn hoede nemen. In 2016 vervolmaakte ik een banaba zorg -en remediërend leren. In tussentijd volgde ik ook navormingen over primaire reflexen, hoogbegaafdheid en motorische vaardigheden (bodymap) en zoveel meer. Jammer genoeg kreeg ik in die periode ook de boodschap van de oogarts dat mijn gezichtsveld wel kleiner was geworden omwille van een oogziekte. Retinitis Pigmentosa of in de volksmond gekend als tunnelzicht. Dit had ik zelf ook al ondervonden omdat ik het lastiger vond om mijn hele klas met 24 kleuters te overzien. Ik veranderde van functie binnen dezelfde school en liet de klas los. Ik werd zorgleerkracht en zorgcoördinator. Binnen deze functie leerde ik nog meer bij over ASS, AD(H)D en zoveel meer. Met deze kennis in mijn broekzak veranderde ik na een aantal jaren toch van job. Ik werd leersteuner en ging meer individueel aan de slag met leerlingen die een hulpvraag hadden en een verslag van het CLB. Er kwamen meer vragen over gedragsmoeilijkheden en ik wou weten op welke manier ik kinderen hier nog beter in kon helpen. In 2021 volgde ik een kindercoach opleiding en kreeg nog meer inzichten in gedrag en creatieve werkvormen om hiermee aan de slag te gaan. Ik gebruikte heel wat van het geleerde met de leerlingen op school. Ondertussen bleef de realiteit van het beperkte gezichtsveld ook bestaan. Hoe kon ik mezelf en mijn talenten in de verf blijven zetten en volop in het leven staan als persoon met een beperking? Ik zag heil in de kracht van therapeutische sessies. Eén kind en ik. Dat lukt me prima op school, dus dat moet ook lukken in de spelkamer. Ik mocht starten aan de opleiding tot spelcounselor aan de Thomas More Hogeschool en studeerde in juni 2025 af. Nu is het tijd om al die kennis in de praktijk om te zetten.
Zoals je dus kan lezen ben ik niet opgeleid als orthopedagoog of kinderpsycholoog. Ik neem ook geen testen af. Mijn levenspad liep anders. Ik ben er wel van overtuigd dat ik de nodige kennis bezit om jullie als gezin te ondersteunen. Ontwikkelingspsychologisch hebben kinderen nog weinig geheimen voor mij. Ik denk dat we in een tijd leven waarbij we meer mogen kijken naar alles wat een persoon in zich draagt en niet enkel naar het papiertje moeten kijken. Ik heb veel papiertjes in de kast liggen, maar waar het echt om draait is de verbinding die we voelen als we samen op weg gaan.